Eerst waren het alleen maar regelmatig wat sombere buien. Maar op een gegeven moment voelde ik me constant somber, futloos en geïrriteerd of boos. Ik heb een hele fijne vriendengroep en een lieve familie, maar zij konden mij niet opvrolijken. Ik ging ze vermijden. Ik was liever alleen, thuis. Ik toonde geen interesse in mijn omgeving, het boeide me gewoon allemaal niet meer.
Ga ik me ooit weer beter voelen?
Ik was bang dat dit nooit meer weg zou gaan. Zo voelde het, want wat kon ik in godsnaam doen om me beter te voelen? Ik had in het beginstadium van mijn depressie al zoveel geprobeerd. Leuke dingen doen, erover praten, sporten, kilometers wandelen met mijn hond. Het hielp niet.
Meer energie
Mijn zus ging met me mee naar de huisarts. Zo kwam ik terecht in de specialistische ggz. Ik ging in behandeling, die vooral bestond uit cognitieve gedragstherapie en mindfulness. Aangevuld met medicijnen. Langzaam begon ik me wat beter te voelen. Ik kreeg meer energie. Mijn vrienden zeiden dat ze blij waren de oude vertrouwde Bas weer terug te zien. Ik ben er nog niet helemaal, maar het vertrouwen dat dat wel gaat gebeuren is er weer. Ik ben mijn zus dankbaar. Zonder haar was ik nooit naar de huisarts gegaan.