Leg ik de lat te hoog? Heb ik het allemaal wel goed gedaan tijdens mijn leven? Ik kan niet meer genieten, wat geeft me nog voldoening? Deze denkcirkel krijg ik nauwelijks doorbroken. Het leven lijkt voorbij. Mijn vrouw wil haar man terug, de man die ik was. Die is er echter niet meer. Ik had nooit gedacht dat deze levensfase zo lastig voor me zou zijn.
Door mijn huisarts werd ik verwezen naar de poli Ouderen. In de gesprekken lukt het me niet mijn gevoelens onder woorden te brengen, dat heb ik nog nooit gedaan. Ik vraag mijn psychologe wat ik moet doen, ik wil hard werken zodat ik snel weer de oude ben.
Praten over wat er ‘binnen in me’ gebeurt
De GZ-psychologe leert me in kleine stapjes te praten over wat er ‘binnen in me’ gebeurt. Ze legt me uit wat deze levensfase, het ouder worden, voor een mens kan betekenen. Het is een soort rouw, afscheid nemen van wie je was en verder gaan in een andere rol. Ik hoor het wel, maar ik kan er nog niet zo veel mee. Samen met mijn vrouw en onze twee kinderen starten we met systeemtherapie. Door deze behandeling ben ik gaan zien wat mijn ziekzijn voor impact heeft op ons gezin.
De medicatie die de psychiater heeft voorgeschreven helpt, ik slaap beter en ben minder gespannen. Ik blijf me echter afvragen wat ik moet doen zodat het anders wordt, zodat ik sneller vooruit ga. Is het een depressie, is het mijn persoonlijkheid (‘de aard van het beestje’) of is het een combinatie van beiden?
Op advies start ik, zij het twijfelend, met dagbehandeling. Behandeling in een groep, is dat wel wat voor mij? Wat zullen anderen van me denken? Ik doe het omdat ik graag weer mezelf wil worden. Als mensen iets bemoedigends zeggen, is mijn eerste reactie: "Ja maar....". Ik denk omdat ik het altijd (te) goed wil doen.
De eerste stappen zijn gezet en ik ga door
In het contact met mijn behandelaar zijn de hoge eisen en verwachtingen die ik aan mezelf stel onderwerp van gesprek. Zij probeert me te leren: goed = goed genoeg. Zou dat mijn levensmotto kunnen worden?! Ik heb mezelf (behandel)doelen gesteld: de lat lager leggen, mogen en durven voelen, voldoening vinden in activiteiten, kunnen genieten. Ik tel nog mee! De weg naar herstel is veel langer dan ik had gehoopt, maar ik heb de eerste stappen gezet en ik ga door.